Meet Pochi
Posted on May 9, 2022 • 9 minutes • 1860 words
Even een andere blog dan dat jullie gewend zijn, al gaat het ook over onze reis en de avonturen die we hier beleven.
Laten we beginnen bij het begin! Pochi is door Martijn en Belén (broer en schoonzus van Richard) gevonden in de Selva. De Selva? Ja… weten jullie het nog? Jungle in het Spaans, in het dorpje Santa Clara De Ojeal, waar zij vrijwilligerswerk doen bij de buitenschoolse opvang. Het werk wat daar gedaan wordt en wat zij daar dus ook doen, staat beschreven in de blog Proyecto Iquitos. Pochi lag eigenlijk opgegeven, heel mager en met een slechte huid dichtbij het gebouw van het project. Martijn en Belén hebben toen besloten haar te willen helpen en deze pup een gezond leven te proberen te geven.
Het avontuur ging van start, want je neemt nogal een verantwoording mee en je gaat van zo’n beestje houden. Maar het belangrijkste voor hun was om het leed van Pochi weg te nemen en te helpen. Zelf zijn ze op dat moment zo’n 4 maanden op pad van de reis die ze al een lange tijd wilde maken. Hiervoor hadden zij een hond en wilde nu niet aan deze verantwoordelijkheid beginnen, omdat reizen nu hun doel was en die vrijheid daarin te hebben.
Als je als lezer nu denkt, waar gaat dit heen… Wij proberen het verhaal op te bouwen, naar een volledig verhaal. Maar ben je al nieuwsgierig geworden, scroll stiekem tussendoor dan even naar beneden (zien wij toch niet ;)).
Ze hebben Pochi inmiddels 4 maanden in huis en hebben haar van hoopje ellende opgeknapt tot een heerlijk, vrolijk en knap meisje. In de tussentijd hebben we haar al mogen leren kennen. Ze is super slim en we hebben lekker met haar kunnen knuffelen en spelen. In die week konden we gewoon al een verschil zien in haar groei in eigenlijk alles wel. Haar huid, haar vacht, hoe ze zich gedroeg en hoe ze steeds meer speelde met andere honden. Het ging echt super goed! Na een week namen we afscheid van haar en natuurlijk van Martijn en Belén.
Helaas kreeg ze nog even een klap te verduren toen we weg waren… Het virus in haar mond, een soort wratjes, werd alleen maar erger. We bleven veel in contact en Hilde stuurde elke keer weer informatie naar vriendinnen hoe het zich bij Pochi ontwikkelde en of zij hier raad mee wisten (nogmaals heel erg bedankt Anouk en Nicole voor jullie vele adviezen). Pochi was veel in onze gedachten en we hadden het er al eens gekscherend over (of naja, Hilde probeerde dit vooral een beetje bij Richard) hoe het zou zijn als Pochi bij ons zou komen. Je moet weten dat Martijn en Belén deze opmerkingen ook al vanaf het begin af aan maken, het was al snel een gedachten die was ontstaan zeg maar… Voor hun bleef Pochi dan in de familie en wij zouden dan een hondje hebben, dat wilde we toch zo graag?! Dus de gedachten en de opmerkingen, kwamen niet uit het niks. En toen ineens werden de wratjes minder! Ze vielen een soort van eraf en haar bek werd weer helemaal mooi! Zo fijn en zo goed ook voor haarzelf. Op afstand (inmiddels in Cambodja en zij natuurlijk nog in Peru) waren we zo blij! Op deze manier kan er eindelijk ook een stap genomen gaan worden voor het serieus kijken naar de adoptie van Pochi!
11 april, we schieten ineens door in de tijd. Wij zitten inmiddels in Maleisië en zij… ja nog steeds in Peru! We belde met Martijn en Belén, om te vragen hoe het met ze gaat en met het project wat ze hebben opgestart Croqueatamazona Geïnspireerd door Pochi hebben ze namelijk in het dorpje catch, neuter and release campagnes opgestart. Er zijn in het dorp veel honden en er blijven honden komen wanneer deze niet gecastreerd zijn. Omdat er veel honden niet goed uit zien en er dus blijkbaar niet genoeg voedsel en aandacht is voor de honden, zijn ze eerst gestart om de honden te verbeteren en ze bij te voeren. De honden in het dorpje worden iets anders gehouden dan dat wij dat kennen. De honden horen bij een huis, waar ze de restjes van de dag krijgen en waken. Sommige honden vallen hierdoor iets wat tussen wal en schip. Inmiddels hebben ze al twee castratie sessies gedaan in het dorpje en daarnaast ook 1 in Iquitos zelf. Super tof hoe ze dit allemaal voor elkaar krijgen en we zijn dan ook heel trots op hun!
Maar uiteindelijk kwam natuurlijk ook de vraag hoe het met Pochi is… De adoptie mogelijkheden bleken toch wat tegen te vallen. Wij snapte dat eigenlijk niet zo goed, ze hebben veel contacten en het is zo een leuk en knap hondje om te zien. Het viel Martijn en Belen ook wat tegen, maar bleven kijken naar allerlei opties en hoe ze Pochi het beste huisje konden geven. Het zou alleen zo fijn zijn een uitzicht te hebben op een mogelijke adoptie.
12 april vlogen wij van Georgetown naar Kuching en dit was opeens het moment waar wij het serieus over Pochi gingen hebben. Hilde begon met het idee om een foto van Pochi te plaatsen op Instagram, om op die manier aandacht te vragen voor deze knappert. En zo sloeg het gesprek om in “wat als wij Pochi adopteren?”. Ineens stelde we de serieuze vragen aan elkaar hoe dat eruit zou zien, wat dit zou betekenen en waar we dan allemaal rekening mee moesten houden. We deden dit stilletjes samen, niemand wist van onze ideeën, maar we hadden het er voor twee weken met zekere regelmaat over deze optie. De tijd vloog omdat we allemaal toffe dingen deden en naast het onderwerp Pochi, heel veel aan het genieten waren. Niet altijd met even veel internet, omdat we in Bako en Mulu zaten. De laatste avond in Mulu zeiden we tegen elkaar dat we onze gedachten misschien moesten gaan delen met Martijn en Belen en Hilde zei nog… “Ja, want ik zie het nu voor me, dat als we er 100% uit zijn ze ineens is geadopteerd!”.
Wat denk je? De volgende ochtend zagen we tijdens het ontbijt het bericht “Goed nieuws, voor het eerst heeft iemand interesse getoond om Pochi te kunnen adopteren!”. Hilde was sprakeloos, in haar gedachten hoorde ze alleen maar… zie je… en er sloeg een deur die net best wel flink geopend was dicht! Tranen… maar met elkaar in gesprek gebleven en geprobeerd het positief te zien voor Pochi en het een plekje te geven. Richard antwoordde netjes in de familie groepsapp dat het goed nieuws was en Hilde kreeg dat even niet voor elkaar.
Na Mulu belde we elkaar weer en hadden we al wel bedacht om te vertellen dat wij ook echt serieus hadden nagedacht om Pochi te adopteren. Zeggen ze ineens dat de adoptie van de baan is en veranderd tijdens het gesprek ineens vanalles in onze gedachten. De verbinding verbrak doordat er geen internet was in Peru. Dit gaf ons even de tijd om te bedenken wat we dan zouden gaan zeggen, zijn onze gedachten nu veranderd…? Hoe voelen we ons? Oef, van alles ging door onze hoofd!! De dag erna belde we weer en na vele andere dingen besproken te hebben, kwam het moment dat we aan gingen geven dat we heel serieus aan het nadenken zijn en aan het kijken zijn naar de opties om Pochi te adopteren. Martijn en Belén (en Pochi :P) waren natuurlijk super enthousiast en lieten meteen nog eens Pochi zien en gingen vertellen wat er al zo goed gaat en hoe leuk ze is enzovoort. Hahaha, een heerlijk gesprek was het! Maar ook een zeer serieuze… we zouden elkaar op de hoogte houden en vragen stellen waar nodig.
Hilde en Belén wisselde nog even wat foto’s van Pochi uit, waardoor Hilde helemaal niet meer helder kon nadenken natuurlijk! ;) Er is een week overheen gegaan, samen het erover gehad… mensen er hier en daar bij betrokken omdat je samen in dezelfde rondjes blijft kletsen… en na 3 weken (inmiddels best een tijd!) en vele dromen over Pochi verder, kwam het hoge woord eruit.
We belde Martijn op, Belén zat op dat moment in de jungle zonder internet… maar we moesten het nu gewoon gaan benoemen… WIJ ADOPTEREN POCHI! <3
Vanaf augustus hebben wij deze lieverd bij ons wonen! En al hebben we nog 3 maanden reizen in het vooruitzicht, we kijken er samen erg naar uit om haar in Leerdam te kunnen ontvangen!!
