Ho Chi Minh City

Posted on June 21, 2022  •  14 minutes  • 2899 words

Het is ongeveer 3 uur vliegen van Bali naar Ho Chi Minh City in Vietnam. Ho Chi Minh is een stad van 14 miljoen mensen, maar een paar miljoen minder dan de bevolking van heel Nederland. Het is echt een heel grote stad, waarvan wij maar een erg klein gedeelte gezien hebben.

Aankomst Ho Chi Minh City

We komen aan op het vliegveld, en gaan redelijk soepel door de duane en immigratie heen. Blijkbaar staan we ergens verkeerd in de rij voor ons visum, maar nadat de vriendelijke meneer van het vliegveld ons de goede kant op wijst kunnen we er redelijk snel doorheen. We hebben wel het gevoel dat de e-visa’s nog niet heel veel gebruikt worden, of dat ze nog niet heel erg gewend zijn aan toeristen, want er wordt veel overlegt tussendoor. Vanaf het vliegveld zou het niet heel erg ver moeten zijn naar ons Guesthouse, het zou rond de 10 minuten met de taxi moeten zijn. Ook hier zou je goed moeten kunnen reizen met Grab, de concurrent van Uber in Azië, maar (zoals je misschien al voelt aankomen) dit loopt toch iets minder soepel dan verwacht. We hebben het meerdere malen geprobeerd om een Grab te bestellen, maar we krijgen er geen te pakken. Het is het begin van de avond dus wij hebben dan meestal niet veel zin om nog van alles uit te zoeken voordat je bij je slaapplek bent. Toch krijgen we met de hulp van wat lokale mensen te horen dat er over 20 minuten een bus moet gaan, de bus die wij ook kunnen gebruiken om bij het Guesthouse te komen. De bus staat er al, met de lichten uit en 1 persoon in een hangmat midden in de bus. Je kan nergens bustijden zien, dus we zijn erg blij dat we wat hulp kregen. Het regent verschrikkelijk, dus we kijken al uit naar een stuk straks in de regen te moeten lopen..

Maar voordat we met de bus kunnen moeten we eerst geld regelen. We hebben net al gepind, maar we hebben alleen briefjes gekregen van 500.000 Dong, de Vietnamese valuta. We horen dat de bus ons 6.000 dong per persoon gaat kosten. Dat gaat niks worden natuurlijk. Dus we besluiten om even snel een paar kipnuggets te halen bij de Burger King (lekker lokaal) zodat we wat kleiner geld hebben. Terwijl we aan het wachten zijn op onze 6 kipnuggets, beginnen mensen opeens de bus in te stappen! Richard loopt al naar de bus om die tegen te houden als dat nodig is en Hilde seint naar de werknemers of het eten er al aankomt. Gelukkig komt het goed, het eten is er snel en we stappen met al onze spullen de bus in. We krijgen een kaartje van de buschauffeur va 5.000 en we moeten samen 20.000 afrekenen, blijkbaar omdat we baggage bij ons hebben. Het voelt wat vreemd aan allemaal, maar 20.000 is 80 eurocent, dus we vinden het wel even prima. Met Grab hadden we minstens 10x zoveel kwijt geweest. De vriendelijke meneer die ons had geholpen zit ook in de bus en verteld ons ook waar we er uit moeten, en vanaf daar is het nog maar een klein stukje lopen. Eerst even de kipnuggets opeten, want die zaten natuurlijk te stinken in Richard zijn tas omdat we moesten haasten… Maar, gelukkig regent het een stuk minder hard nu!

Om bij het Guesthouse te komen moeten we door De uitgaansstraat van Ho Chi Minh City lopen, en dit is al een ware belevenis opzich. Hard geluid, allemaal mensen die je aandacht proberen te trekken, en ook letterlijk aan je arm trekken om je ergens naar binnen te krijgen. Personal space is iets wat ze in deze straat in ieder geval niet erg kennen. We lopen een zijstraat in en vragen ons steeds meer af of we wel een goede keuze hebben gemaakt met het Guesthouse. Maar wat was dat een fijn plekje toen we aankwamen. De vrouw van ons Guesthouse (Vy Khanh Guesthouse) liet ons zitten, zette lemon ice tea voor ons neer en neemt samen de kaart van de stad door. De kaart is handmatig ingekleurd met markeerstiften, per categorie een kleur, om duidelijk te maken wat er allemaal te doen is daar. Van attracties tot eettentjes, alles word even benoemd. Ook heeft onze kamer airco, terwijl dat niet online stond, dus wij zijn helemaal blij en boeken gelijk een 2de nacht er bij.

Deze avond eten we bij de noodle zaak die onze host heeft aangeraden als de beste noodles van de stad. Hier ontmoeten we Linda weer, die we voor het laatst gezien hebben in Phnom Penh, Cambodja. We eten gezellig samen, praten weer bij over de afgelopen maanden en gaan de drukke uitgaan straat in. Ook deze keer worden we weer flink lastig gevallen en kiezen we er uiteindelijk voor om een semi rustige plek te pakken aan deze drukke straat en een biertje te drinken. Bier kost hier overigens bijna niks, het is maximaal een euro of zelfs nog minder. Het is een waar schouwspel wat er allemaal gebeurt en wat voor mensen er allemaal langs komen lopen, wat een drukte en chaos! We zitten nog een maar een paar minuten en opeens breekt er nog meer chaos los! We moeten gaan staan, onze stoelen en tafel worden bij ons weg gepakt en we hebben geen idee wat er aan de hand is. Wat blijkt? De politie was ergens te zien en ze mogen geen stoeltjes op de straat hebben staan, dus worden we verwezen naar stoeltjes die nog op de stoep staan.. We horen van Linda dat die al een tour via haar hostel heeft geregeld voor morgen om naar de tunnels te gaan waar de Viet Cong in schuilde tijdens de Vietnamese oorlog. We vragen gelijk of we ook aan kunnen sluiten met die tour en dat was natuurlijk geen probleem, zo hebben we ook gelijk een activiteit voor morgen.

Dag 2

Om 8 uur bij het hostel van Linda spreken we af. Onderweg komen we toevallig nog een koffie tentje tegen die ons was aangeraden door een Nederlands stel die we in Maleisië tegen waren gekomen. Oké, maar nu hebben we daar geen tijd voor. We lopen door en halen onderweg een broodje bakpau, wat ook in Maleisië veel verkocht werd. We regelen de betaling in het hostel en hebben blijkbaar nog tijd over, dus halen we nog koffie en ook ontbijt voor Linda. De Vietnamese koffie van de straat is sterke koffie, met veel ijs, en gecondenseerde melk wat het heel zoet maakt. Niet heel goed voor je, maar wel erg lekker.

Even later stappen we de bus in met z’n drieen, en nog een hoop andere toeristen. Daarnaast rijden we nog wat rond om van verschillende plekken meer mensen op te halen, tot de bus volledig vol zit. Het is een uur/anderhalf uur om op de plek van de tunnels te komen. We stoppen onderweg nog bij een kunst gallerij die onderhouden word door mensen die geraakt zijn door de oorlog, en gehandicapped zijn geworden. Het was mooi om te zien wat hier gemaakt werd, maar het was vreemd om hier opeens uitgeladen te worden met je busje, met het idee dat je daar spullen koop. Wij hebben hier zelf niets meegenomen, omdat het vreemd liep maar ook omdat we gewoon niet veel plek hebben in onze backpacks.

Na de kunst gallerij is het nog een half uur tot de tunnels. Dit zijn een van de vele originele tunnels die gebruikt zijn tijdens de vietnamese. Het is onvoorstelbaar hoe dit werkte in die tijd, en ook hoe redelijk recent dit nog is, iets waar we in Cambodja ook al tegenaan liepen. De ingang van de tunnels zijn 60 bij 40 centimer, en aan de binnenkant van de tunnels is het niet heel veel groter. In de originele tunnel die je als eerste zag mocht je alleen proberen om in te verdwijnen, niet in te lopen. Hiervoor moest je er in gaan staan, de deksel recht boven je hoofd houden, je schouders een beetje naar mekaar buigen (omdat het niet erg breed was) en door je knieen gaan om naar beneden te zakken. Dit was al nauwelijks te doen voor ons. Verderop waren er verschillende voorbeelden van vallen die gebruikt werden door de Viet Cong, vaak gemaakt van bamboo of metaalresten. Het was bizar om dit zo te zien. Later bij de tour op dat terrein had je ook de mogelijkheid om met geweren te schieten. Je had de keuze tussen de M16, AK-47 en een chinees wapen. Het leek ons allebei wel interessant om een keer met een groot wapen te schieten, maar om dat op zo’n plek als dit te doen, een herdenkingsplaats van de vietnamese oorlog, had toch een vreemd gevoel. Aan het einde van de tour mochten we zelf door de tunnels heenlopen. Dit waren niet de originele tunnels, omdat die de aanvoer van toeristen niet aan zouden kunnen. Ook zijn deze nieuwe tunnels een stuk groter. Nog steeds kon je hier niet in staan en moest je volledig door je knieen, schuivelend door de tunnels heen. Wij hebben met zn drieen als enige van de groep de volledige 100 meter van die tunnels doorkruist, die aan het einde ook steeds smaller werd. Heel vreemd, maar aan het einde stonden er mensen te klappen toen we er uit kwamen, we weten eigenlijk nog steeds niet waarom..

We wilde eerst na de tour direct door naar het oorlogsmuseum, maar het was inmiddels al redelijk laat en het museum zou nog maar een uur open zijn. Daarnaast regende het verschrikkelijk toen we terug in de stad waren. Het was zo erg, dat we op de plek waar we afgezet waren wat zijn gaan drinken, omdat met een paar meter lopen je al volledig doorweekt was. We hebben daar even wat gedronken en gegeten en een uurtje later weer doorgelopen naar ons guesthouse om ons op te frissen. Deze avond hebben we bij een mooie pizzaria gegeten die erg goed aangeschreven staat en daarna nog even de stad rondgelopen in het gedeelte wat we nog niet gezien hadden. Dit deden we samen met Remco, een Nederlander die we met de tour van vanmiddag tegen waren gekomen. Waar we liepen had je verschillende gebouwen staan die uit de tijd kwamen dat Vietnam nog onder Frankrijk viel. We kwamen hier ook een flat gebouw tegen wat onze aandacht trok, van de buitenkant zag het er uit dat elk appartement in dit gebouw een ander barretje of restaurant was. We zijn hier naar binnen gegaan en op de 2de verdieping volgen we de bordjes naar een cocktailbar, maar die is niet makkelijk te vinden. Uiteindelijk zit de bar achter een kast verstopt.. Dus dachten we eigenlijk dat die al gesloten zou zijn vanwege covid, maar we hebben toch aangebeld. We hoorde iemand aan komen lopen en die vroeg ons om het wachtwoord! Wij hadden geen idee natuurlijk, dus wij allemaal dingen opnoemen die op in de kast stonden maar dat was allemaal niet goed, blijkbaar krijg je het wachtwoord wanneer je reserveerd. Gelukkig zijn we toch binnen gelaten en hebben we hier een lekker drankje kunnen doen.

Dag 3, en weer door

Omdat we gisteren niet meer de kans hadden, zijn we vanochtend naar het oorlogsmuseum geweest, maar niet voordat we bij een bekend zaakje “Little Hanoi” hebben ontbeten. Hier hebben we egg-coffee geprobeerd, en dit is even bijzonder als het klinkt. Egg coffee is een heel ding hier in Vietnam, en schijnt dus uit Hanoi te komen. Het is wat lastig om te omschrijven, maar je krijgt gelukkig geen rauw ei ofzo door je koffie heen. Nee, egg coffee is meer gewone koffie (espresso) met een room van ei erbovenop. Het smaakte meer als een toetje dan als een koffie voor bij je ontbijt, maar het smaakte verrassend lekker! Samen met een typisch lokale avocado/ei/zalm toast kuch**kuch beginnen we de dag en gaan we met z’n drieen door naar het oorlogsmuseum. Hier krijgen we wat meer achtergrond informatie over de oorlog in Vietnam, en hoe lang dit heeft geduurd. Wij weten niet hoe het voor andere mensen is, maar wij verbaasde ons erover hoe weinig we er van wisten en/of hoe ver dit alweer weg gezakt was. We hebben met een audio tour door het museum gelopen en even goed de tijd ervoor genomen. Misschien wel een open deur, maar we hebben hier natuurlijk geen hele foto reportage van, er is genoeg over dit onderwerp op het internet te vinden gelukkig, maar de vietnamezen hebben een lange tijd van conflict achter de rug, waarbij het land nog steeds niet helemaal in de staat is waar het graag in zou willen zijn.

Na het museum scheiden onze wegen even, omdat er ook wat persoonlijke dingen geregeld moesten worden. Dezelfde dag nemen we nog de bus naar Mui Ne, wat een rit is van 5 uur, die om 3 uur gaat vertrekken. De bushalte is bijna naast ons guesthouse dus we hadden onze baggage daar gelaten en halen die op net voordat we de bus gaan. En wat een ervaring is deze busrit. De bussen die voor lange afstanden worden gebruikt zijn namelijk niet de standaard bussen die wij kennen, maar bestaan uit een soort ligstoelen. Deze ligstoelen zijn helemaal ingebouwd, en helaas wel op vietnamese lengtes, wat vooral Linda en Richard merkten. Je doet ook voordat je de bus in stapt je schoenen uit en doet deze in een plastic tasje wat je bij je stoel houd. Je hebt ook geen plek om je kleine tas kwijt te kunnen, dus die moet je ook maar op schoot houden of bij je voeteneind leggen, waar je al weinig ruimte hebt. Toch was het comfortabeler dan genoeg andere busreizen die we tijdens onze reis hebben gehad! Na 5 uur rijden komen we aan in het mooie Mui Ne, wat eigenlijk heel weinig voorsteld. Het is een plaatsje wat aan het water ligt met strand, wat water activiteiten te doen zijn, en mooie duinen hebt die je kan bezoeken. Is kijken wat dit stadje ons gaat brengen!