Rinjani Mountain

Posted on June 16, 2022  •  21 minutes  • 4351 words

Na Gili T was het tijd voor de Rinjani, op het vaste land van Lombok. Dus nemen we met het ontbijt bij een van onze favoriete plekjes afscheid van Gili T. We lopen na het ontbijt naar een wit gebouwtje waar, wat we gisteren al hebben uitgezocht, we een ticket kunnen krijgen voor een lokale boot. Ja, voor de oplettende lezer, we nemen terug wel netjes de lokale boot. Het ging allemaal super smooth, wat we niet hadden verwacht. We kopen de tickets en blijkbaar zit de boot met ons drieën vol en kunnen we bijna direct vertrekken. In de haven in Bangsal worden we netjes opgehaald door de chauffeur van Rudy Trekkers en rijden we naar de plaats Senaru, wat zo ongeveer een uur rijden is. Eenmaal daar worden we super warm en hartelijk ontvangen. We worden direct geholpen met ons plan na de Rinjani, waar we eigenlijk direct naar Bali willen met de boot. Dit mede door de sollicitatiegesprekken die gepland staan voor Hilde op de vrijdag. Het is maar goed dat we het er even over hebben met deze mannen, want ons idee om op Bali te komen was heel anders dan wat zij adviseerde. Dus meteen boottickets geregeld voor over 4 dagen en verder krijgen we na de koffie een briefing over de route en de spullen die mee moeten. De rest van de middag doen we rustig aan, Peter en Richard gaan nog even kijken bij een waterval dichtbij en verder pakken we onze tassen in en lopen we heen en weer van de kamers om elkaar een beetje te helpen. Daarnaast ook om alles passend te maken, zo hebben we de gezamenlijke dingen (die we allemaal nodig hebben) verdeeld over de verschillende tassen en dit dus niet in meervoud meegenomen. We hebben allemaal een gezonde spanning en eten nog even bij de buren bij een lokale Warong en daarna vroeg naar bed.

Rinjani dag 1

5.30 de wekker en om 6.00 uur aan het ontbijt. De tassen worden gevoeld of ze niet te zwaar zijn en Hilde krijgt nog een paar handschoenen mee in haar tas, omdat zij deze zelf niet bij zich heeft. Na het ontbijt stappen we samen met onze gids Dika en de vier Porters (degene die alle extra spullen meesjouwen) een truck in om naar het startpunt te rijden. Op de weg erheen, begint de spanning op te bouwen. We merken wel dat Dika een leuke en gezellige gids is, met een hoop humor wat ons zeker gaat helpen de aankomende dagen. Eerst stoppen we voor een medische check. Naja medische check,. wij vullen voor onszelf een aantal dingen op en daarna wordt onze bloeddruk en pols gemeten. Na deze check krijgen we een akkoord en rijden we naar het checkpoint voor het park, we melden ons daar aan en dan kan de lol echt gaan beginnen! We worden een stukje hoger gebracht, waar we echt beginnen met lopen. We lopen door mooie landschappen en stukken bos de berg op, sommige stukjes al vrij stijl… maar al met al goed te doen. Bij position 2 stoppen we voor een langere tijd om daar te lunchen.

Na de lunch moeten we nog een stuk verder en by far het zwaarste stuk van die dag. Het zijn alleen maar klim stukken, waar we echt alleen maar naar boven aan het lopen zijn. Er zitten een paar wat plattere stukken tussen en dan begin je weer aan de volgende klim. Wanneer we met elkaar in een ritme zitten is het goed te doen, maar soms is het even pittig. Op het laatste stuk zit Hilde er goed doorheen, het zijn wat meer stappen waar je goed omhoog moet stappen, dus grote stappen maken. En dit is niet hetgeen wat lekker voelt met haar heupen. We zijn nog een anderhalf uur verwijderd van onze eerste slaapplek en Hilde breekt even, doordat ze het gevoel heeft dat haar lichaam haar in de steek aan het laten is. Dika is super lief en geeft elke keer aan dat we het echt sneller doen dan de gemiddelde tijden. Hij geeft elke keer aan, op een plek waar we pauze houden, hoe ver en hoe lang het is naar het volgende rustpunt. Tot nu toe heeft die elke keer benoemd dat we “discount” hebben, wat hij daarmee bedoelt is dat we dus inlopen op de tijd. Hij geeft aan dat iedereen wel op die eerste dag zo een moment heeft en dat onze lichamen niet gewend zijn aan deze klimmen. We helpen elkaar er weer doorheen en staan uiteindelijk boven bij de slaapplek, waar we warm worden opgewacht door onze Porters. Hilde heeft inmiddels de namen allemaal geleerd en begroet de mannen bij naam en een high five! Na snel om te kleden (natte kleren uit, doorweekt van het zweet en droge lange kleren aan), krijgen we een surprise! Heerlijk gebakken banaan met chocoladesaus eroverheen. Dat is genieten!

De eerste dag zit erop! We worden getrakteerd op een geweldig uitzicht op het meer beneden en op de top waar we morgen naar toe moeten. We hebben vandaag al 1500 meter gestegen met 9km in 5 uur lopen, en slapen vannacht op 2500 meter hoog. Dika geeft de briefing voor de volgende dag, dat we om 03.00 uur in de nacht naar boven gaan lopen en dus om 02.30 ontbijt krijgen. Met de prestatie van vandaag moeten we het halen om dan voor de zonsopgang boven op de top te zijn. We maken even allemaal voor het eerst ongemakkelijk kennis met de toilettent en eten ons avondeten. Na het avondeten poetsen we direct onze tanden en gaan we slapen. Het slapen is wat lastig, door de kou en het vele geluid van de andere mensen om ons heen.

Rinjani dag 2, of eigenlijk 1,5 dag…

We worden gewekt door Dika, met de vraag wat we willen drinken en krijgen dit in de tent met ons ontbijt. We maken ons klaar voor de trek naar boven. Om 03.00 uur starten we aan onze wandeling. Voor ons zien we allemaal lichtjes de berg op, bijna heel het kamp is veel eerder en vroeger gestart. Enkele groepje starten tegelijkertijd met ons, maar Dika verzekerd ons dat dit een juiste beslissing is om op dit tijdstip te starten. Het begin ging lekker, we gingen redelijk gelijk op. Het is hier en daar wat lastig omdat het allemaal los vulkaanzand is en je daardoor elke keer weer naar beneden zakt wanneer je een stap zet. Vooral Peter heeft hier in het begin moeite mee… Helaas is het alleen nog maar een oefening, want later zal dit nog heftiger worden, met nog losser zand. Het eerste stuk hebben we vrij goed en soepel overleefd. De weg naar de top bestaat uit 3 stukken, waarbij het eerste stuk een dikke klim is… het tweede gedeelte heeft ook wat vlakke stukken en dan het derde stuk wat de laatste en pittigste klim is. Je kan er misschien een slechte voorstelling bij maken, maar we lopen in het pikkendonker een berg op… Een bergkam die later (wanneer het licht is) eigenlijk vrij indrukwekkend is. We lopen op het licht van de maan en soms met onze hoofdlampen aan. Het tweede stuk gaat aardig, al hadden we ons iets anders hierop ingesteld, omdat Dika zei dat het vooral plat zou zijn… maar hier was weer het bewijs dat in het buitenland plat toch een andere betekenis heeft. Hhahaha, ja… het heeft wat makkelijkere stukken, maar wij denken dat dat hooguit 1/10 van dit stuk is. Het derde stuk is nog pittiger… Hilde heeft het nodig om echt een aantal keer te stoppen en krijgt het mentaal niet goed onder controle om door te pakken. Peter daarin tegen heeft het ineens te pakken en loopt zonder te stoppen naar de top. Echt zo stoer en zo goed! Richard blijft bij Hilde en blijft super positief, we halen nog steeds mensen in en dit zijn er vele malen meer dan mensen die ons inhalen, maar toch ziet Hilde vooral de mensen die ons inhalen en daardoor een beetje in het negatieve gaat zitten. Maar samen met Richard herpakt ze zich elke keer voor een stukje klim en EINDELIJK komen we aan op de top! Daar waar Peter op ons staat te wachten en we direct en dikke groepsknuffel doen. Zo trots op elkaar dat we hier staan, zo goed dat we dit hebben gehaald en MAN wat een tof uitzicht!!

Ook krijgen we de nodige high fives en schouderkloppen van Dika! We maken foto’s en staan langzaamaan te vernikkelen door de kou, de moeheid en de adrenalinekick die langzaam aan het verdwijnen is. Wauw! We staan er, besef is zo bizar! Er volgen nog steeds mensen die de top na ons halen. Omdat het simpelweg te koud wordt en we vandaag nog een hele planning hebben., starten we onze weg naar beneden. Hilde wordt hele stukken met Dika meegenomen door het mulle vulkaanzand, ze skiën als het ware naar beneden. De mannen volgen en het gaat eigenlijk best lekker en best snel! Vervolgens volgt het tweede gedeelte wat gelopen moet worden en waar we snel merken dat er inderdaad niks plat aan dit gedeelte was. De benen worden al flink op de proef gesteld. De zon komt ook steeds meer door, waardoor het warmer en warmer wordt. Er komt een punt waar we ons toch echt even gaan ontdoen van de extra lagen. Het laatste stuk kan weer geskied worden en dat is erg fijn! Nog een heel klein stukje, maar we worden moe en de energie wordt minder… Hilde gaat nog even flink onderuit en vloekt vooral van de schrik. Eenmaal beneden, staat er een heerlijk ontbijt voor ons klaar en kunnen we nagenieten van deze ochtendactiviteit.

Ochtendactiviteit ja… want na het ontbijt krijgen we een halfuur om ons klaar te maken voor het vervolg. Het horloge van Hilde geeft aan dat we deze ochtend in 4,6km 1030 meter gestegen zijn. De terugweg is niet geregistreerd, omdat het horloge op was, maar we hebben dus even een ochtendactiviteit gehad van 9km en 1030 meter gestegen en ook weer gedaald. En nu gaan we voor de volgende 600 meter dalen, om de nacht bij het meer in de grote krater te slapen. Afgelopen nacht sliepen we op de kraterrand, van de grote vulkaan. In de vulkaan is nu een kleine vulkaan, die actief is. Een soort baby in de buik van de moeder. Dus, we zetten vol goede moed onze volgende wandeling in. Muziek gaat aan en we lopen door de wolken naar beneden… naar beneden… naar beneden en nog meer naar beneden. Het begint op een gegeven moment te regenen en de moed zakt wat in onze schoenen. Bij ons allemaal gaat het niet in onze natte kleren zitten, we worden minder enthousiast en voelen ons moe! De muziek gaat uit en zwijgend lopen we nog een stuk verder. En opeens is daar het meer… de opluchting is groot. Heel groot! Alles staat klaar voor ons en we gaan alle drie onze tenten in. We zitten nog steeds midden in de wolken en eten daarom in een tent met elkaar. Peter verplaatst zich naar onze tent en eten daar onze lunch. We krijgen de slappe lach en moeten om elkaar en om de stomste dingen lachen! We lopen na de lunch naar de hotspring, die was iets anders dan we ons hadden voorgesteld, maar op het moment dat we erin zitten voelt het heerlijk. Ons hele lijf ontspant en we komen tot rust!

Na een moment van rust en genieten, lopen we weer terug naar de tenten en krijgen we groente koekjes voorgeschoteld. Het ontbreekt op deze trip zeker niet aan eten en liefde vanuit de porters. Na het voorgerecht krijgen we nog een hoofdgerecht, tijdens het eten bespreken we de verschillende mogelijkheden voor morgen. Het is aan ons hoeveel we morgen willen lopen en daarnaast dus ook direct hoeveel we de laatste dag willen lopen. Op de laatste dag moeten we in de middag de boot hebben naar Bali, er is wat verwarring hierover, omdat Dika had begrepen dat we in de ochtend terug moesten zijn. We besluiten met elkaar dat we morgen het meeste willen lopen, zodat we de laatste dag “alleen” nog het laatste stukje (zo een 3 uur) hoeven te doen. We poetsen samen onze tanden en daarna vertrekken we lekker naar ons bedje.

Rinjani dag 3

We worden wakker gemaakt en ons tafeltje met ontbijt staat al klaar bij het meer. Afgelopen nacht was minder koud gelukkig, maar Hilde was helaas niet helemaal fit en heeft dus veel gebruik mogen maken van de toilettent (waar we gisteren meerdere malen om vroegen of die opgezet kon worden en gelukkig is dit uiteindelijk dus gedaan), dus toch niet een al te beste nacht weer. We komen wat krakkemikkig uit de tent, maar het zonnetje schijnt en tijdens ons ontbijt kunnen we genieten van het betoverende uitzicht, WAUW! Peter heeft goed koppijn te pakken helaas, dus die heeft ook niet al te beste nacht gehad. We moeten ons weer klaarmaken voor de tocht en we vertrekken met frisse tegenzin van onze slaapplek aan het meer. Het eerste stuk blijft langs het meer en klauteren we soms wat onhandig over de smalle randen heen. Dan staan we opeens op een volledig open plek, waar we heel mooi kunnen kijken naar de top en zien we ook tenten staan op ons eerste kamp. Heel tof om dit zo terug te zien en er worden uiteraard de nodige fotootjes van gemaakt.

Na deze toch weer indrukwekkende stop, beginnen we aan onze klim. Het valt Peter met zijn hoofdpijn wat zwaar, maar hij zet door. Daarnaast heeft Hilde soms met veel inspanning nog wat last van haar buik, maar eigenlijk gaat de klim best lekker met elkaar. Vooral als je met regelmaat kijkt naar het super mooie uitzicht, daar is geen genoeg van te krijgen. Het is geweldig om steeds hoger terug te kunnen kijken naar het meer en de natuur er omheen. We worden steeds meer en meer echte berggeiten, aangezien de stukken die we lopen redelijk wat behendigheid vraagt. Over stenen klauteren, smalle weggetjes met de afgrond aan een kant en soms zelfs echt hoge stenen opklimmen. Uiteindelijk komen we aan het bij het sunsetpoint, waar je dus (je raadt het niet) heel mooi de zonsondergang zou moeten kunnen zien. Wij hebben zelf ervoor gekozen om dit over te slaan (waar we achteraf erg blij mee zijn!) en doen hier alleen enorm van het uitzicht genieten en lunchen. Hier zitten we opnieuw op de rand van de grote vulkaan, net voordat we echt afscheid gaan nemen het uitzicht in de vulkaan.

Na de lunch starten we onze afdaling. En dat is een pittige! Na net 625 meter gestegen te hebben is het nu aan onze benen de taak om 930 meter te dalen. En dat ga je voelen… je bent moe en er zijn bijna geen stukjes tussendoor waar je benen kunnen ontspannen, omdat je heel de tijd onder spanning staat met het naar beneden lopen. Hilde zag het meeste op tegen deze afdaling, omdat zij (zoals sommige misschien wel weten) de laatste jaren niet veel geluk heeft met haar lijf en haar heupen niet altijd genoeg steun bieden, of in ieder geval met pijn. We hebben op de lunchplek Hilde haar benen ingesmeerd met tijgerbalsem en voor de zekerheid een aspirine ingenomen. Je moet daarnaast ook niet vergeten dat dit al de derde dag is van volledig lopen en spanning op ons lijf, waardoor het niet makkelijker wordt. We doen er dan uiteindelijk ook een stukje langer over dan gepland. De laatste twee uur lopen is voor Hilde echt geen pretje meer en wordt enorm door Richard hier doorheen gesleept. Ook Peter staat telkens klaar met een helpende hand voor de diepere stappen naar beneden. Met elkaar waren we echt een team en hielpen we elkaar waar nodig! De natuur om ons heen bleef prachtig en tussen de pittigheid van de daling door, probeerde we daar ook zeker van te genieten. Het begon donker te worden, maar eindelijk waren we er! De tenten stonden al klaar en we werden verwelkomt met de welbekende high five en een heerlijk kampvuurtje. Deze nacht stonden we midden in het beboste gedeelte van de route en dat gaf dan ook meteen een totaal andere sfeer. We kregen weer een heerlijke maaltijd en we waren trots op onszelf met de keuzes die we hadden gemaakt voor vandaag. Nu hebben we morgen nog een uur of 3 afdaling te gaan! Er kwam tijdens ons avondeten een vrouw die we op de top gisteren ook hadden gezien. Zij deed blijkbaar de 3 dagen en 2 nachten tocht en moest nog die 3 uur, die wij morgen doen, nu voltooien. Ze zat er volledig doorheen en ook hierom waren wij zo blij dat we 4 dagen en 3 nachten hebben gekozen! Daardoor hebben we meer rustmomenten gehad en kunnen pakken, waardoor we ook zeker hebben kunnen genieten van alles om ons heen! We gaan weer op tijd slapen, want ook morgen gaat de wekker weer vroeg.

Rinjani dag 4

We worden wakker na een betere nacht, het was warmer en dat maakte een hoop goed. Al vond Richard het alweer bijna te warm, hahahaha, die spoort ook niet hoor! We ontbijten met een bananenpannenkoek! Heerlijk! We zijn deze ochtend goed voorbereid door onze onzekerheid wat betreft de boot van vandaag naar Bali, dus we poetsen onze tanden na het eten en we kunnen direct vertrekken. De laatste afdaling en die is te doen, maar omdat alles al pijn doet, valt die toch nog wat zwaarder dan dat we gehoopt hadden. Maar met elkaar houden we de moed erin en we zetten er weer een muziekje bij aan. De porters, zoals gewoonlijk, vertrekken veel later dan ons en halen ons dan vervolgens ergens in. Op hun slippertjes en met een hoop spullen in hun manden. We blijven dit bizar vinden en zoveel respect voor deze mannen. We maken dit keer een erehaag tussendoor en ze vinden het prachtig. We roepen hun naam en een dikke vette high five om ze op die manier onze waardering te tonen. De mannen spreken geen tot weinig Engels en dit is alles wat we op die manier terug kunnen geven. En dan, dan zijn we er! Ja… echt, we zijn er! Man, wat een prestatie en wat een beleving met elkaar. Dat verdiende een dikke groepsknuffel!

Gauw terug naar het hotel, met het idee dat we direct door moeten en vies van alles in de taxi naar de boot zouden vertrekken. Eenmaal in het hotel worden we opgevangen en worden we gerustgesteld, “take your time” en “relax” is hetgeen wat we de hele tijd horen. We krijgen koffie en een watermeloen drankje, we kunnen douchen en we kunnen onze tassen weer reorganiseren. Heerlijk, wat fijn om dit even in de rust te kunnen doen. Tegen 13.00 uur vertrekken we naar Bangsal om daar vervolgens de fast ferry naar Bali te nemen. Daar hebben we in de haven via via iemand geregeld die ons daar dan weer opwacht en ons naar het hotel in Kuta brengt. Man, wat een dag en eigenlijk wat een dagen! Een avontuur die we samen hebben beleefd, overwonnen en nooit zullen vergeten!