Duikavontuur

Posted on July 12, 2022  •  11 minutes  • 2180 words

Goodbye Vietnam

Heel vroeg vertrokken we naar het vliegveld. We hadden via het hotel een taxi geregeld omdat we het risico op het niet kunnen bestellen van een Grab niet wilde riskeren. Om half 7 zaten we netjes in de taxi onderweg naar het vliegveld. Of we echt blij waren met de taxi keuze… valt te betwisten. Hij was op tijd, hij stond zelfs al klaar toen wij te vroeg beneden kwamen, maar de hele weg reden we met de ramen open i.p.v. met de airco en met het benauwde klimaat van Vietnam op dit moment is dat niet perse een pretje… Maar goed, we kwamen op tijd aan en werden netjes op het vliegveld afgeleverd. Het inchecken verliep soepel, we hadden dit nog niet beschreven maar we moesten weer een soort HealthPass invullen en aanmaken. Maar (EINDELIJK profijt van onze booster) met 3 prikken hoefde je geen PCR test meer te doen om de Filipijnen in te komen. Alles was in orde en we zochten wat ontbijt op het vliegveld. In het verleden te vaak tegen de lamp gelopen om na de douane eten of drinken te zoeken op dit soort vliegvelden, dus we besloten voor de douane te ontbijten. Wat achteraf ook weer een zeer verstandige keuze bleek. De eerst vlucht ging naar Manila en daar moesten we zelf onze tas ophalen en dan, naar een nog wat onduidelijke plek brengen om vervolgens opnieuw door de douane te gaan. Gelukkig verliep de immigratie snel, waardoor we onze stempel in Manilla hebben ontvangen (wij dachten dus in Cebu)… alleen moesten we super lang wachten op onze tassen. We werden inmiddels een beetje zenuwachtig, maar uiteindelijk verliep ook dit vrij snel. Toen we eenmaal de tas hadden konden we via een shortcut de tassen weer inleveren, vervolgens een verdieping omhoog en weer door de douane. Inmiddels hadden we best wat trek gekregen en was er achter de douane een hemelse koffietent met allemaal cinnamon buns in verschillende maten en smaken. Dus hebben we dit heerlijk als lunch verorberd.

Hello Cebu – Lapu Lapu

Omdat we al door de immigratie in Manilla waren geweest was het binnenkomen in Cebu een eitje en pakte we snel de Grab naar Lapu-Lapu waar we een hotelletje geboekt hebben en overmorgen beginnen aan de duikcursussen. We hadden er een goede dag opzitten dus maakte we het ons gemakkelijk om een menuutje te pakken bij de McDonalds om vervolgens nog in een barretje neer te strijken met een bucket bier en live muziek. Richard vroeg zich meerdere malen af of de band of Hilde meer de attractie van de avond was… Maar na wat drankjes en dansjes liepen we voldaan terug naar de kamer. De kamer was overigens niet om over naar huis te schrijven, maar niet te duur en een van de betere opties (voor een normale prijs) in deze regio. Naast deze prijsklasse had je anders meteen peperdure resorts… dus vonden we de plek wel even prima en op loopafstand van onze duikschool.

Leerdagje

Oef… oké, die bucket bier is de volgende dag toch altijd een minder goed idee, vooral als je ook moet leren. Wat vooral voor Hilde nog het geval was, omdat de cursus Open Water meer theorie bevat én ook omdat Richard een betere focus heeft dan Hilde. Hahahaha, maar aan het einde van de dag waren we dus beiden geslaagd voor de theorie en konden we de volgende dag met een gerust hart beginnen aan de praktijk.

Spetter spietter spater

Met gezonde zenuwen liepen we vroeg naar de duikschool. Vooral Hilde voelde de spanning wel in haar lijf. Eenmaal bij de duikschool moesten we nog even wachten op een stel wat waarschijnlijk met Hilde mee zou doen aan de Open Water cursus. Echter kwamen deze niet opdagen dus begon Hilde met de cursus en had heerlijk 1 op 1 begeleiding. Richard kon een heel deel van Hilde haar start en theorie nog mee volgen, want die zou later het water in gaan voor de eerste specialisatie en duik. Advanced bestaat uit 5 gespecialiseerde duiken, waarbij een deepdive een verplicht onderdeel is. Na dit certificaat mag je namelijk 30 meter diep duiken. Deze dag staat in het teken van drie duiken voor Richard. Buoyancy, Navigation en een Nightdive.

Na wat theorie ging Hilde het water in om een aantal skills af te tikken en daarna meteen al een duik te maken. Alles ging eigenlijk super goed en relaxt, tot dat ze kwam bij het onderdeel dat je je volledige masker moet afdoen en deze een minuut af moet houden. Het is een hele nare en vervelende oefening, de ernst ervan is duidelijk. Je moet niet in paniek raken wanneer je op 18 meter je masker verliest om wat voor reden dan ook… Maar gek genoeg is er geen probleem met het vol laten lopen van het masker en deze klaren en eigenlijk met alle oefeningen was er geen reden tot paniek. Maar na ze deze oefening had afgerond wilde ze direct naar boven (je moet je voorstellen dat je op dit moment op max 2 meter diep zit om de oefeningen allemaal op een gepaste diepte te oefenen)! Edison (de instructeur) moest er vooral om lachen, omdat hij de paniek die ontstond niet begreep en de oefening al afgerond was. Door andere oefeningen te doen probeerde hij de rust weer terug te krijgen en moest de oefening herhaalt worden.

Voor de duikers onder de lezers is dit misschien een bekend gevoel of iets wat je je in kan beelden. Maar voor de niet duikers is dit gek… Richard had met deze oefening ook veel moeite en dit hebben we samen dan ook geoefend en kreeg Hilde daardoor ook wat meer een idee van wat er naar aan was. Maar wanneer je dit echt ondergaat ervaar je pas het vervelende van deze oefening. De bubbels die uit je regulator (mondstuk) komen tijdens het uitademen, komen tegen je neus die onbeschermd is doordat je geen masker meer op hebt. Dit geeft een zeer ongemakkelijk gevoel waardoor je een “benauwd” gevoel krijgt. Richard baalde van het feit dat Hilde hier ook zo een moeite mee had, maar Hilde vond het ook wel weer fijn dat hetzelfde gebeurde… op deze manier konden we het heel goed over deze oefening hebben en kon Richard goede tips geven aan Hilde.

Het duiken na al deze oefeningen was direct een bevrijding. Meteen was het weer duidelijk waarom dit zo fijn is om te doen. Hilde zag meteen al veel dingen onder water die ze met snorkelen niet zo dichtbij kon zien en werd weer helemaal gelukkig.

Na de duiken zagen we elkaar weer en had Richard netjes zijn eerste duik afgerond. We gingen lunchen en hadden het uitgebreid over de ervaringen. Na de lunch was het tijd voor de tweede duik van Hilde en de navigatie duik van Richard. Hilde deed weer een aantal oefeningen aftikken (veel dezelfde maar dan dieper) en daarna weer bijna een uur een comfortabele duik.

We waren deze dag heel de dag in het water en rondom de duikschool. Richard deed namelijk ook nog de nachtduik. Dan ga je met een zaklamp op pad in het donkere water. Hilde kon ze een heel groot gedeelte nog volgen in het water doordat je het licht lang kan zien. Tijdens de duik van Richard zat Hilde met haar instructeur naar het water te kijken en te kletsen en zag Richard een heremietkreeft met koraal op zijn huisje en lichtgevende algen wanneer zij het licht uit deden aan het einde van zijn duik. Richard vond het een gave ervaring en tikte deze ook netjes af voor zijn cursus.

Comfy in het water

De volgende dag gingen we weer vroeg op pad. Hilde had geen goede nacht gehad en begint verkouden te worden. Ze voelt zich eigenlijk sinds de vlucht naar de Filipijnen al niet helemaal fit, maar deze ochtend kwam het echt wel opzetten. Omdat ze nog steeds haar oren kon klaren, mocht ze gelukkig wel duiken. Richard was wel moe en ook niet helemaal fit… maar nog beter er aan toe dan Hilde.

Richard begon met zijn diepe duik en Hilde ging na de tank vast en losgekoppeld te hebben en haar spullen gereed gemaakt te hebben van start met duik 3. Hetzelfde verhaal, oefeningen aftikken en gewoon weer een uur duiken waarbij Edison zich telkens weer verbaasd hoe relaxt en comfortabel Hilde al duikt voor een beginner. We schrijven daarom ook elke keer dat het een uur duiken was, want dat is helemaal niet vanzelfsprekend. Ook omdat het een 1 op 1 cursus was kon er heel erg ingespeeld worden op de oefeningen aftikken en duiken, maar ook omdat Hilde ervan genoot en heel veel rust had werd er veel en lang gedoken.

Met de lunch hadden we het beiden weer over de duiken en gaf Hilde aan wel al echt kapot te zijn. Maar het gekke is dat het onderwater allemaal minder heftig lijkt… maar ik zou na die laatste duik wel helemaal kapot zijn. Richard had ook weer netjes zijn diepe duik afgerond en moest alleen nog voor zijn Fish Identification dive. Hierbij kreeg hij 5 geplastificeerde kaarten mee en moest die tijdens de duik wanneer zijn instructeur een vis aanwees de juiste vis terug kunnen vinden op de kaarten. Tijdens dat Richard deze duik deed, deed Hilde haar laatste duik met als ergste oefening… het masker volledig verwijderen op 5 meter diep. Omdat Edison Hilde op haar gemak wilde stellen deden we voor de duik nog een oefening die we af moesten ronden, namelijk het ademen met de alternatieve regulator (die van je buddy als je bijvoorbeeld geen lucht meer hebt) en dan rustig met elkaar naar boven zwemmen. Daarna lekker relaxt duiken, met dansje onder water en genieten van al het moois onder water. Bij de safety stop op 5 meter (die je voor de veiligheid 3 minuten moet doen) moest zij haar masker afdoen en rustig blijven ademen. Na een minuut weer opzetten en rustig blijven ademen en onder water blijven…

Yes!! Yes!! Het was gelukt, Hilde was zo blij dat ze gewoon bijna tranen kreeg onder water en hoe mooi de timing kon zijn… Richard kwam aanzwemmen van zijn laatste duik en we konden onder water elkaar feliciteren met een dikke knuffel dat we beiden geslaagd zijn voor onze cursussen. Richard voor zijn Advanced en Hilde voor haar Open Water. Wauw!! Nu kunnen onze duikavonturen samen beginnen en om te beginnen hier in de Filipijnen mooie plekjes opzoeken!