Huaraz

Posted on February 13, 2022  •  10 minutes  • 2008 words

Huaraz, you were tough but worth it!

Voor de lezer die de blog “Voorbereidingen” heeft gelezen, herkend misschien de naam Huaraz. Huaraz was de plek waar Hilde sowieso heen wilde voor de hikes. Dit had ze bij meerdere mensen voorbij zien komen op Instagram en had bijna “spijt” dit nooit gezien te hebben de vorige keer in Peru. Nu was het moment daar, een tweede keer naar Peru en dus zeker weten deze plek niet overslaan.

Heenreis

Vanuit Lima een bus geboekt naar Huaraz en zo vertrokken we op zondag. Een 8 uur durende trip, die vele backpackers (inclusief Hilde op haar jaar reizen) in de nacht zouden maken. Wij kozen voor een goede nacht in het hostel in Huaraz én hadden expres een plekje vooraan in de bus bovenin de dubbeldekker om zo van het uitzicht en het veranderende landschap te genieten. Er was enkel één nadeel op deze rit.. de buurman. Het is ons opgevallen dat in Peru veel mensen er van genieten dat iedereen meegeniet van de filmpjes en muziekjes die zij luisteren/bekijken op hun telefoon. Zo ook onze buurman. Ook vond hij het fijn dat wij met zijn telefoongesprekken mee konden genieten… want ook deze werden rustig op luidspreker gevoerd. Top!

We kwamen aan in Huaraz, liepen naar ons hosteltje en na een aantal keer bellen werden we binnengelaten en hebben we kunnen inchecken. Hilde is steeds blijer en vrijer met haar Spaanse woordjes hier en daar, dat komt toch wel erg van pas in verschillende situaties. Na het inchecken waren we toe aan een hapje eten… de grootste fout die we konden maken, hebben we gemaakt. Het was inmiddels tegen 22.00 en we dachten snel wat te gaan eten. Zo een pizza besteld tegenover het hostel. Hilde zei nog: ik heb vele slechte pizza’s gegeten in Zuid Amerika… en deze behoorde zeker in de top 5 slechtste pizza’s!

Laguna Paron

Eerst hebben we een dag rust gehouden, Huaraz ligt namelijk op 3000 meter hoogte en daarom wordt dit sterk aangeraden. Hilde werd op de maandag wakker met heftige koppijn en was maar al te blij met de dag rust. De koppijn ging zakken en we hadden een heerlijke rustige dag waar we de volgende activiteiten in plande en een nieuwe jas hebben gekocht. We kunnen bijna alleen over die jassen al een blog schrijven. Welke overwegingen we hebben gedaan van wel en niet meenemen en dat we uiteindelijk dus nu nieuwe jassen hebben gekocht en deze dubbel zijn afgeschreven van onze rekening. Met dat laatste zijn we nog steeds bezig helaas!

Tijd voor Laguna Parón! We stonden om 8 uur klaar, vervolgens liepen we eerst zelf naar een plek toe en hebben we nog 8 rondjes gereden in de stad (en ook 3x langs ons hostel) om iedereen op te halen. Onderweg maakte we een stop, waar we ook een ontbijtje (empanada) scoorde. Toen we stopte, kwamen er een Belg, een Fransman en een Brit naar ons toe. De Belg en Fransman met hetzelfde verhaal “ik kan eigenlijk geen Spaans, wat is er allemaal gezegd?” en de Brit die kwam zijn gedeelte van wat die verstaan had checken met het deel wat Hilde verstaan had. Hahaha, heerlijk dit! De Belg en Fransman waren alleen nog wat afhankelijker, want die gingen zelfs aan ons vragen of ze dan nu eten moesten halen en waar de wc dan was.

Het laatste gedeelte naar de Laguna was heel hobbelig en vol met losse stenen. Een van die losse stenen was tussen de banden (achterbanden waren twee wielen naast elkaar) geraakt. Na 40 minuten van alles te proberen door de buschauffeur en zelf genietend van de omgeving en kijkend naar het werk van de buschauffeur, konden we weer verder.

Toen we aankwamen, werden we meteen heel blij! Wat een uitzicht, wat een blauw meer en wat een plaatje! Eerst onze broodjes gegeten met het overweldigende uitzicht en daarna ons gewaagd aan de mirador. Het eerste gedeelte was zwaar en pittig. Waar is je zuurstof? Hoe kan je het beste “klimmen” en wat doet dit allemaal met ons lijf? We hebben de 4350 meter gehaald en genoten van het uitzicht en lekker wat verschillende fotootjes gemaakt. Op de terug weg kregen we allebei weer erg last van ons hoofd en (we hadden dat al bedacht, maar dit gaf zeker de doorslaggevende klap) besloten niet morgen een andere hike te gaan doen.

Mateo

Wacht, wat… wat is Mateo? Dat is een berg hier in de Cordillera blanca, die in 1 dag beklommen kan worden. Gisteren hebben we een chilldag genomen. We waren 2 jaar samen en hebben dat gevierd met taart en lekkere koffie. Vlakbij ons hostel is er een pleintje met 2 tentjes die onze favoriete zijn geworden. We hebben een massage genomen, aan de blog gezeten en besloten om niet Laguna 69 te gaan doen, maar de ervaring van Mateo met ons mee te nemen. Laguna 69 is zo beetje dé attractie hier, een meer wat hoger ligt dan Parón met witte besneeuwde bergen om zich heen. Samen besloten dat we een mooi meer met bergen al gezien hadden en te kiezen voor Mateo als ervaring te doen, een berg in de sneeuw met een gletsjer op een hoogte van 5200 meter.

Dat hebben we geweten…

Om 3.30 werden we opgehaald met een taxi en onze guide. Na twee uur rijden maakte we op een soort van parkeerplaats ons klaar. Skibroek aan, harnas om en helmen op. We vonden het spannend, maar waren zeker ook heel enthousiast. Samen gingen we de uitdaging aan. Al gauw merkte we dat het een échte klim was… tegen een rotswand aan en niet altijd even relaxt en makkelijk. Richard kreeg als eerst last van kortademigheid en hoge hartslag, hier hielp de adrenaline en de spanning zeker niet aan mee! De guide was echt geweldig, hij nam alle tijd! Spaans en soms Engels wisselde we af tijdens de tocht. Er kwam een punt waar Luca (de guide) zijn inzicht over bergbeklimmen ging vertellen. Vrij vertaald vertelde hij dat het een strijd is met de berg en een balans tussen je mentale en fysieke gesteldheid. Hoe meer dat uit balans is, hoe meer de berg tegenwerkt en hoe zwaarder de klim! Daarnaast was hij verbaasd dat wij nog maar 6 dagen in Peru waren, waarvan dit de 4e dag in Huaraz. Iedereen heeft zijn eigen tempo om te acclimatiseren. Gestaag gingen we door, hier en daar wat aanmoedigende woorden van Hilde naar Richard. Richard kreeg meer vertrouwen in zijn klimmen en in zijn fysieke gesteldheid. Maar daar sloeg die in bij Hilde… De benen die minder gingen werken, de heupen die pijn begonnen te doen en daarnaast de duizeligheid wanneer ze omhoog keek om van het uitzicht te willen genieten. Meteen een goed moment om te vertellen dat er alleen uitzicht was toen we net begonnen. Daarna begon het vrij snel te betrekken en uiteindelijk te sneeuwen. Achteraf denken we dat Hilde lang het gevoel heeft weggedrukt om Richard er doorheen te helpen en “sterk” te zijn. Toen Richard het niet meer nodig had, kwam alles bij Hilde even goed naar binnen.

We hadden de gletsjer gehaald. Luca gaf aan dat deze op 5100 ligt, het horloge van Hilde geeft aan dat we tot 4850 hebben geklommen. De waarheid ligt vast ergens in het midden. We namen pauze voor de gletsjer en daar was het moment om te zeggen dat we niet meer verder gingen. Niet de gletsjer op en niet naar de top, dit omdat we ons daar niet goed genoeg voor voelde en Luca had ons al een aantal keer gezegd dat we rekening moesten houden met de terugweg, omdat die ook pittig zou worden. Luca had ook meerdere malen aangegeven dat zijn doel niet is om de top te bereiken, maar om gelukkige mensen op zijn trip mee te hebben.

We startte de afdaling. Deze was pittig, het sneeuwen ging liggen… maar er lag veel sneeuw op de route met veel gladheid. Na een tijdje gaf Luca aan dat we een goede beslissing genomen hadden, ook vanwege het weer. Het laatste stuk deden we abseilen, wat was dat nog gaaf om te doen! Toch nog het harnas gebruikt die we al de hele tocht om hadden. Het aller aller laatste stukje afdalen was emotioneel killing… we zaten er goed doorheen. Hilde had geen goed gevoel meer in haar benen en vertrouwde ze voor geen meter meer. Op haar billen heeft zij het laatste stuk gedaan. Het abseilen had het laatste beetje energie weggenomen van haar! Richard ging goed en rustig naar beneden. Elkaar geholpen met de uitrusting uit te trekken en aan Luca te geven. Vermoeid maar voldaan gingen we in de auto zitten. Op de weg terug naar beneden, kregen we van de natuur nog een cadeautje! Een Condor vloog super dichtbij en liet zich nog even mooi zien langs de weg op deze hoge hoogte. Richard had nog nooit deze vogels gezien en werd er super gelukkig van! Hilde heeft er gauw een fotootje van weten te schieten en genoot van het mooie dier dat we nu samen op ons lijstje hebben staan.