Vamos a la selva

Posted on February 17, 2022  •  11 minutes  • 2199 words

Op naar Iquitos. We zijn eerst vanuit Huaraz met de bus terug gereden naar Lima, daar een overheerlijke pizza gegeten en een goede nacht geslapen. De volgende ochtend rustig een ontbijtje gegeten en vervolgens om 11 uur de taxi gepakt naar het vliegveld. Na een korte vlucht, kwamen we aan in Iquitos. En… wat denk je… daar stonden Martijn en Belén op ons te wachten. Met tassen op geknuffeld en de mondkapjes direct afgegooid. Even een sidenote: in Peru moet je een mondkapje dragen en wanneer je geen medische hebt een dubbele mondkap. Dit betekent overal, dus ook op straat. Inmiddels waren we daar goed aan gewend, maar Martijn en Belén hadden er geen op… Iquitos is iets anders dan andere steden. Dus mondkapjes af en wat een bevrijding… aangezien het hier direct een ander klimaat is. Warm en vochtig.

We pakte de lokale bus naar de stad, om eerst een drankje te doen en daarna pas naar het appartementencomplex te gaan waar Martijn en Belén nu verblijven. Dit zit iets verder uit het centrum en daarom wel handig om eerst de stad in te gaan. Hilde herkende de boulevard, super grappig. We kwamen in een tentje te zitten wat op het water drijft en uitzicht heeft op de Amazone rivier. Welkom in de Amazone Richard en welkom terug voor Hilde! In het appartementencomplex wachtte een goed bord lasagne op ons en dat was het eerste moment dat we kennis maakte met Pochi!!

Dag 1 Jungle

De volgende dag maakte we ons direct klaar om naar de jungle ofwel de ‘Selva’ te gaan. We spraken sowieso 2 nachten af, die we konden uitbreiden naar 3. Rond 12 uur met de motorkaro naar de haven. Daar een snelle boot naar het dorpje Santa Maria De Ojeal wat niet op een andere manier te bereiken valt. Eenmaal daar kregen we een kamer met zijn 4e. Nou ja een kamer… het is aan alle kanten open, maar het was heel fijn een plekje voor ons 4 te krijgen. Er stonden twee stapelbedden in, met elk bed hun eigen klamboe en een doorgezakt matras. Er is nog een kamer met 5 bedden en dan is er nog een huisje buiten waar Andrea, het meisje die dit heeft opgericht, woont. We begrepen dat zij hier al 5 jaar met liefde vrijwilligerswerk doet en pas sinds een jaar een plek heeft met privacy. Verder is er een veranda met 3 hangmatten, een wc waar je kan plassen en doortrekt met een emmertje water, een douche waar je een emmer water over je heen kan gooien en een aparte wc voor de grote behoeftes. Lekker back to basic dus. O en er is een klein keukentje en maar 3 uur op een dag elektriciteit.

We startte met een rondleiding door het dorpje. Nog een openbaring voor ons, want hier lijkt Covid helemaal niet te bestaan! En weet je wat… we vonden het heerlijk. Iedereen geeft hier een knuffel en een kus aan elkaar. Hoe we overigens ook in het huis begroet werden door alle andere vrijwilligers. Heerlijk die vrijheid en die sociale contacten, wat hebben we dat gemist! Het dorp bestaat uit 3 zones, waarvan de buitenschoolse opvang op zone 1 staat. Martijn en Belén hebben dit project gevonden rond de kerst, waarbij ze geholpen hebben met de kerstviering. De school ging daarna dicht en zo ook de buitenschoolse opvang. Vanaf half januari zijn zij elke week een aantal dagen daar te vinden om vrijwilligerswerk te doen. In die tijd hebben zij ook Pochi onder hun hoede genomen, de puppy die zij hebben gevonden in het dorp in zeer slechte conditie. Over Pochi en over het project @croquetamazona die zij hebben opgericht, willen wij uitweiden in een andere post.

Ook alle activiteiten die wij in het dorp met de kids en de bewoners hebben gedaan als vrijwilligerswerk willen wij in een andere blog beschrijven. Dit omdat dit anders een zeer lange blog wordt.

Dag 2 in de Selva

Hilde was vroeg wakker en moest naar de wc, na dit gedaan te hebben zag ze dat Richard ook wakker was en gaf ze aan om lekker buiten in een hangmat te gaan liggen. Wat een goed idee, zo werden we heerlijk rustig wakker van alle geluiden en het zonnetje wat steeds hoger kwam te staan. Het ontbijt regelde Belén met Andrea deze ochtend en Hilde haalde een bananenblad van de boom. Dit is de manier hoe zij hier het ontbijt eten, niet van een bord maar van een blad. Omdat er niet altijd even veel water is, is dit zeer waterbesparend omdat het niet afgewassen hoeft te worden. Omdat alles nog vrij nieuw was voor ons deden we deze ochtend rustig aan. Ook om de temperatuur een beetje tot ons te nemen. Niet te geloven dat we 4 dagen geleden nog de Mateo aan het beklimmen waren met sneeuw en kou. Onze ochtend activiteit bestond dan ook uit een duik in de Amazone. Middag eten besteld bij Restaurant Paula, waar (verrassend genoeg) het menu bestond uit kip en rijst. De rest van de middag staat in teken van het vrijwilligerswerk met de kids.

De avonden zijn hier kort, doordat rond 9 uur de elektriciteit weg is. Wat het ook heel gezellig maakt, omdat dan de kaarsjes aan gaan wat een fijne sfeer brengt. Het koken gebeurd dus tussen de tijden van de elektriciteit en daarna gaat iedereen in de chill stand. Rustig praten en nagenieten van de dag. In de hangmatten, aan tafel en op de grond. Veel in het Spaans natuurlijk, wat lang niet altijd allemaal (eigenlijk vrij weinig) te volgen is. Maar gelukkig hebben we Martijn en Belén en zijn er sommige vrijwilligers die soms ook Engels proberen te kletsen.

Dag 3 in de Selva

Deze ochtend stond in het teken van Barrio Florido, een paar dorpen verderop. Waar we met een boot van een bewoner van het dorp heen gingen. Daar pakte we een TukTuk die ons bracht bij de Ranch. Een super mooie plek, waar je verkoeling kan zoeken. Dit is de plek waar Martijn en Belen de kids naartoe mee hebben genomen als uitje. Mooi om deze plek te zien en heerlijk om de verkoeling hier even op te zoeken. Na deze mooie en relaxte plek pakte we de TukTuk naar een eeuwenoude boom en daarna door naar een uitkijkpunt over de Amazone. Deze plekken zijn vrij toeristisch! Er kan gereden worden en er komen veel mensen uit Iquitos voor deze en nog andere attracties hier. Heel anders dan het afgelegen en echt authentieke Santa Maria De Ojeal, waar niet gereden kan worden en geen toerist te bekennen is. Voordat we een boot terug namen, hebben we onszelf nog even getrakteerd op een koud biertje.

Dag 4 in de Selva

Jazeker we wilde graag nog een derde nacht blijven. Omdat we hierdoor nog meer en nog beter het leven hier en het vrijwilligerswerk wat gedaan wordt in ons op konden nemen. Deze ochtend stonden we om 4.50 op om met een bewoner, Martijn en Belen de rivier op te gaan. En dat gingen we, in het donker gingen we in een nat, lek en klein bootje op zoek naar de roze dolfijnen. Na een stuk varen kwamen we aan bij een soort inham/vertakking van de rivier. Hier ging de motor uit, wat al een ervaring op zich is… de rust en de geluiden van de Amazone komen op die manier volledig tot je. Na een aantal vlugge en verre ruggen/staarten te hebben gezien van deze magische dieren, gingen we weer terug. Op de terug weg gingen we dicht langs de kant, waardoor we veel verschillende soorten bomen, planten en vogels konden bewonderen. Richard, ja dit moet benoemd worden, zat voluit te genieten. Hilde hierdoor nog meer! Wat is het fijn om hier weer terug te zijn en wat vind Richard het interessant en fijn om deze ervaring mee te pakken.

Eenmaal terug gingen we ontbijten en werd er afgesproken dat we mee konden (dit keer ook met de andere vrijwilligers, dus met een groep van zeven personen) naar het huis van Lies. Lies is een meisje hier die naar de buitenschoolse opvang komt. Zij komt uit een groot gezin en haar gezin heeft een huis in zone 1, waar we eerder over schreven, maar daarnaast ook een huis in de jungle. Dit is ongeveer een halfuur lopen vanuit het dorp. Heel tof en heel mooi om deze ervaring ook nog mee te pakken. Martijn ging met ons mee en Belén bleef achter. Zij hadden dit al een keer gedaan en Belén had nog wat dingen te regelen in het dorpje. Wij waren heel blij met Martijn, zodat (wanneer we dingen niet begrepen) dit vertaald kon worden. Het was super gaaf om deze plek te zien. Het is eigenlijk een soort van boerderij op een open plek in de jungle. Er staan allerlei planten en bomen met hun eigen vruchten en bloemen, waarvan veel eetbaar zijn. Er lopen koeien rond en er scharrelen kippetjes. Op die open plek is ook een watertje, wat voelt als een paradijsje zo midden in de jungle. Om je heen dus de dieren die zij houden, maar ook de dieren van de natuur. De vogels in alle kleuren en maten vliegen om je heen en laten zich mooi bewonderen.

Toen we terug in het dorp kwamen, pakte we onze spullen en moesten we een tijdje wachten op de boot die ons weer terug mee zou nemen naar Iquitos. Dit keer was het de langzame boot die langs kwam (een soort taxi tussen alle dorpen, zonder enig tijdschema). In Iquitos genoten we in de haven nog even van een drankje en keken we terug op de afgelopen dagen. Wat zijn wij dankbaar dat wij dit hebben mogen beleven en mogen meemaken. Dit is echt aan Martijn en Belén te danken, zonder hun en überhaupt zonder de Spaanse taal goed onder de knie te hebben, kom je hier niet terecht. En wat hebben wij hiervan genoten! Dit nemen we voor altijd mee in onze herinneringen!